Έρχομαι εδώ και κάθομαι λιγάκι, κάθε μέρα την ώρα που σουρουπώνει. Ή και λίγο πιο πριν ή μετά. Δεν προλαβαίνω πάντα, τρέχω σαν άλογο (όχι πολύ γρήγορα δηλαδή, τα τσιτά τρέχουν περισσότερο, αλλά ποιός μετράει τώρα).
Κάθομαι εδώ και κοιτάζω τη μέρα που φεύγει. Ή μάλλον τη νύχτα που έρχεται. Καλύτερη είναι συνήθως η νύχτα. Διότι κοιμούνται οι καθωσπρέπει και ξυπνούν οι παράξενοι.
Παράξενος είμαι κι εγώ. Νομίζω. Αλλιώς τι κάνω τέτοια ώρα εδώ;
Εσύ όμως που ήρθες εδώ να δεις τι γράφω, είσαι απλά περίεργος. Τι νόμιζες ότι θα βρεις;
Άντε, πες ποιός είσαι. Μπορεί να σου συστηθώ κι εγώ. Αν δεν με έχει ήδη πάρει μαζί του το σκοτάδι σε σκέψεις άλλες, παράξενες.
Κάθομαι εδώ και κοιτάζω τη μέρα που φεύγει. Ή μάλλον τη νύχτα που έρχεται. Καλύτερη είναι συνήθως η νύχτα. Διότι κοιμούνται οι καθωσπρέπει και ξυπνούν οι παράξενοι.
Παράξενος είμαι κι εγώ. Νομίζω. Αλλιώς τι κάνω τέτοια ώρα εδώ;
Εσύ όμως που ήρθες εδώ να δεις τι γράφω, είσαι απλά περίεργος. Τι νόμιζες ότι θα βρεις;
Άντε, πες ποιός είσαι. Μπορεί να σου συστηθώ κι εγώ. Αν δεν με έχει ήδη πάρει μαζί του το σκοτάδι σε σκέψεις άλλες, παράξενες.
